Ojciec Dolindo Ruotolo (Neapol, 6 października 1882 r. - Neapol, 19 listopada 1970 r.), Był kapłanem, tercjarzem franciszkańskim, czczony jako sługa Boży przez Kościół katolicki.
Piąta z jedenastu dzieci Raffaele, inżyniera i matematyka, i Silvia Valle, potomka neapolitański i hiszpańskiej szlachty, miał trudne dzieciństwo z powodu problemów zdrowotnych i trudności gospodarczych rodziny. W 1896 roku, z separacji rodziców, Dolindo (którego nazwa oznacza „ból”) został zainicjowany z bratem Elio w Szkole Apostolskiej Księży Misji i trzy lata później został przyjęty do nowicjatu.
Śluby zakonne złożył 1 czerwca 1901 r., A dwa lata później bezskutecznie prosił o wysłanie do Chin jako misjonarz. Po święceniach kapłańskich 24 czerwca 1905 r. Został mianowany profesorem kleryków Szkoły Apostolskiej i nauczycielem chorału gregoriańskiego. Przez krótki okres przeniósł się do Taranto, a następnie do seminarium w Molfetta, gdzie nauczał i pracował dla reformy samego seminarium. W dniu 29 października 1907 roku został odwołany do Neapolu, nakazał nie dbać więcej o tę sprawę i został zawieszony divinis. Oskarżony o „formalne i dogmatizzante heretyk”, udał się do Rzymu, aby prosić o opinię Urzędu Świętego, po czterech miesiącach dochodzenia, w którym Ruotolo nie odwołał, został zawieszony a divinis i zmuszony do poddania się ocenie psychiatrycznej, z której okazał się przy zdrowych zmysłach. 13 kwietnia 1908 r. Został wezwany do Neapolu przez przełożonych zgromadzenia, który wypędził go i poddał egzorcyzmowi. Przeprowadził się do Rossano, w Kalabrii; 8 sierpnia 1910 r. wniosek o zmianę zawieszenia został przyjęty i został zrehabilitowany po dwóch i pół latach zawieszenia. Po raz drugi, w grudniu 1911 r., Został wezwany do Rzymu, a następnie odesłany do Neapolu w 1912 r. Przeszedł proces w 1921 r., Został skazany i ponownie usunięty. Został definitywnie zrehabilitowany 17 lipca 1937 r. Jego życie księdza diecezjalnego trwało nadal w Neapolu, w kościele, w którym jego brat Elio był proboszczem.
W 1960 r. Udar unieruchomił lewą stronę jego ciała. Zmarł 19 listopada 1970. Ruotolo opuścił komentarzem do Pisma Świętego, wiele dzieł teologii, ascezy i mistyki, całych tomów listów, pism autobiograficznych i doktryny chrześcijańskiej. Zwyczajem jest modlić się z wiarą i trzykrotnie pukać na marmur jego grobowca w imię SS. Trójcy, aby otrzymać przez Jego wstawiennictwo duchowe i materialne łaski.
Był piątym z jedenastu dzieci Raffaele, inżyniera i matematyka, i Silvia Valle, pochodzącej ze szlacheckiej rodziny neapolitańsko – hiszpańskiej. Dolindo miał trudne dzieciństwo z powodu problemów zdrowotnych i trudności ekonomicznych rodziny. W 1896 roku, po separacji rodziców, Dolindo (którego imię oznacza „cierpienie”) rozpoczął wraz z bratem Elio nauke i formacjęw Szkole Księży Misjonarzy i tam, trzy lata później został przyjęty do nowicjatu.
Śluby zakonne złożył 1 czerwca 1901 r. Dwa lata później usilnie prosił o możliwość wyjechania na misje do Chin. Jego prośba została jednak odrzucona. Po święceniach kapłańskich, 24 czerwca 1905 r., został mianowany wychowawcą kleryków w Szkole Księży Misjonarzy. Był też nauczycielem chorału gregoriańskiego. Przez krótki przebywał w Taranto, a następnie w seminarium w Molfetta, gdzie nauczał i pracował pomagając w reformie seminarium. W dniu 29 października 1907 roku powrócił do Neapolu. Oskarżony o herezje, udał się do Rzymu, aby prosić o opinię Świętego Oficjum, po czterech miesiącach dochodzenia, został zawieszony w wykonywaniu funkcji kapłańskich (sospeso divinis) i zmuszony do poddania się ocenie psychiatrycznej, ich wynik potwierdził jego zdrowie psychiczne. 13 czerwca 1908 r. z rozkazu przełożonych, poddany egzorcyzmom. Przeprowadził się do Rossano, w Kalabrii; 8 sierpnia 1910 r. złożyłwniosek o zdjęcie kary, wniosek został przyjęty i został zrehabilitowany po dwóch i pół latach. W grudniu 1911 r., Po raz drugi został wezwany do Rzymu, a następnie odesłany do Neapolu w 1912 r. W 1921 r. Odbyłsie kolejny proces, w wyniku którego został skazany i ponownie odsunięty od sprawowania funkcji kapłańskich. Został definitywnie zrehabilitowany 17 lipca 1937 r. Posługę kapłańską kontynuował w Neapolu, w parafii, w której jego brat Elio był proboszczem.
W 1960 r. udar unieruchomił lewą stronę jego ciała. Zmarł 19 listopada 1970. Ruotolo pozostawił komentarze do Pisma Świętego, wiele dzieł z zakresu teologii, ascezy i mistyki, tomy listów, pism autobiograficznych i doktryny chrześcijańskiej. Zwyczajem przybywających do koscioła, gdzie znajduje sie grób ojca Dolindo, jest modlić się z wiarą i trzykrotnie pukać w marmurowąpłytę jego grobowca w imię SS. Trójcy, aby w ten sposoób, wypraszać przez jego wstawiennictwo łaski duchowe i materialne.