Kościół San Giuseppe dei Vecchi jest monumentalny kościół założony przez Zakon duchownych Regularne Minor, należący do rodziny Caracciolo, który kupił na początku lat 1600, szlachta Carafa budynek, aby zwiększyć swoją obecność w tej części miasta, to z oryginalnej wioski zostało przekształcone w sąsiedztwo. W 1616 roku oryginalny pałac Carafa został przekształcony w klasztor i założono mały kościół poświęcony św. Józefowi. W 1634 roku Andrea Cavallo, ojciec caracciolino, powierzył Cosimo Fanzago projekt większego i majestatycznego kościoła. Projekt Fanzago poszedł powoli i cierpiał wydłużone przerwy w dostawie, w tym epidemii dżumy z 1656 roku kościół został konsekrowany w 1665 roku nadal niepełnych, w rzeczywistości brakuje kopuły i sklepienia, fabryka została objęta tymczasowym dachem. Następnie ukończono kaplicę św. Antoniego, ołtarz główny i ołtarze kaplic. W latach 1706-1712 architekt Onofrio Parascandalo po raz pierwszy ukończył pracę, a następnie Giovan Battista Manni. Po trzęsieniu ziemi w 1732 roku, który spowodował poważne uszkodzenia konstrukcji nośnej i kopuły, zlecił zamówienie, dla odbudowy i umocnienia struktury, Nicola Tagliacozzi Channel, który stworzył kopułę sztukaterie i kaplic, a także budowę chóru nad wejściem, teraz zagubionego.
Na fasadzie portal piperno pochodzi z 1727 roku i jest dziełem Francesco Solimeny. Zakład Kościoła jest krzyża greckiego z osią wzdłużną dłuższy niż drugiej osi, a dzięki znacznej wysokości pionowych struktur i kopuły, nastąpił dramatyczny efekt dużej amplitudzie w małej przestrzeni. Sferyczna sufitowe, które składają się na sklepieniu i namiotu spoczywa centralnie w czterech dużych filarów zwieńczony bogatego stylu belkowanie kompozytowej duże stożki sztukaterie w łuków i jest obsługiwane przez czterech dużych poprzecznie beczki sklepienia umieszczone u podstawy z czterech stron kopuły. Naturalne oświetlenie jest przez duże okna umieszczone na głównej elewacji i absydy, również przez duże okna siedzeń na linii podatkowej podziemiach baryłkę wspierających kopułę. Kościół ma cztery narożne kaplice i apsydę, chór za apsydą jest podzielony przez główny ołtarz. Obszar apsydy ma płótno z XVII wieku, autorstwa nieznanego artysty, przedstawiające Świętą Rodzinę. Za chórem, w korespondencji lewej nawy, znajduje się Zakrystia, która pierwotnie komunikowała się z sąsiednim Klasztorem. Ściany obwodowe i powierzchnie wewnętrzne intradosse sklepienia kolebkowe ozdobione są osiemnastowiecznej sztukaterie i pomalować ścianę przedstawiających sceny ze Starego i Nowego Testamentu, życia św Józefa, postaciami proroków i świętych. W przejściach, siedzenia ołtarze w nawie są zdobione sztukaterią Manni, w kaplicy po lewej przez obraz olejny przedstawiający Św Nicola Maria Rossi w kaplicy po prawej stronie za pomocą malarstwa Franciszka Caracciolo Antonio Sarnelli. Również tam są drewniane rzeźby św Anny, św Antoniego z Padwy, Ecce Homo, Ukrzyżowania i rzeźba szczególnego zainteresowania reprezentujących St. Anne papier-mâché wykonania i wykończenia. Na głównym ołtarzu widzimy dwa XVIII-wieczne drewniane anioły. W 1926 r. Kościół San Giuseppe dei Vecchi został wybrany na parafię. W ostatnim czasie, na żądanie braci Ruotolo, na dole po prawej nawy został zbudowany replikę groty Matki Bożej z Lourdes parafii, a później został nazwany „St. Joseph Starego i Niepokalanej z Lourdes”. Począwszy od lat 30-tych XX wieku, świadectwo otrzymanych łask, większość murów pokryto małymi nagrobkami ex voto. Obecnie kompleks należy rozpatrywać biorąc pod uwagę nakładanie się wielu rozwiązań architektonicznych i wyborów, czasem nawet sprzecznych, a kontrast między nimi, z powodu przemienności znanych architektów okresu i niekompletność siedemnastym etapie. W Kościele pochowano ciała braci Elio i Dolindo Ruotolo.